अस्माकं मित्रम्

ते तस्य कृते तत्र श्मशानस्य मध्ये विशालं मृदु च परितः वृक्षाणाम् अपेक्षया ऊर्ध्वतरं प्रतिमा निर्मितवन्तः।

अभिलेखितम् – “अस्माकं मित्रम्” अन्यत् च न किञ्चन ।

केषाञ्चन सः नगरं मत्तं आलस्यं मध्याह्नपर्यन्तं सिक्तं च आसीत् ।

एकः लम्बरिंग् बफूनः यः जीवने कदापि ऋजुरेखां न गतः।

तथापि सौम्यः दयालुः सः अस्मिन् श्रान्ते लघुनगरे प्रेम वर्षितवान्।

अधिकांशस्य कृते सः वीथिस्य मुख्यं वा स्थापनं वा आसीत् ।

कोणेषु बद्धः अस्मान् सर्वान् अभिवादयन् गच्छन्।

कदापि न उत्पीडयति, केवलं सर्वदा गुलाबी “नमस्कार”।

गोलगण्डानि चक्षुषी च नेत्राणि तस्य हस्ताक्षरं स्मितं – शान्तं टिप्पणी।

 

एकदा मया तं घोरं शीतं मसौदां प्रविशन् मधुशालाद्वारेषु डुलन्तं गानं श्रुतम् ।

वीथिस्थस्य पुरुषस्य मया न श्रुता वाणी – शक्तिशालिनी, स्तब्धा, दुःखी च ।

पुरुषाः सर्वे मौनम् उपविष्टाः रुदन्तः च आसन्।

सः कोणे हस्ते घड़ीं गृहीत्वा प्रतीक्षते स्म यत् षड्वादनस्य रेलयानं भ्रमति स्म ।

ततः सः कुम्भकारपर्वतम् आरुह्य जिनस्य पुटं गृहीत्वा रेलयानस्य उड्डयनं गृह्णाति स्म तथा वीटीवादनं करोति स्म ।

अवतीर्य आकांक्षागीतं गायन् एकः निर्भीकः पुरुषः – यः कदापि न गतः।

 

अन्तिमवारं मया तं दृष्टं सः काष्ठस्य एकः खण्डः आसीत् ।

कृशं च चीरेषु तरति। अद्यापि कोणे सङ्लग्नः महता प्रसन्नेन विस्मितः ।

अधुना चलन् मन्दतरं लम्बनं, भ्रमन् ।

तस्य च नेत्रैः अहं ज्ञातुं शक्नोमि स्म, सः दुःखितः आसीत्।

प्रातःकाले ते तं उद्यानपीठे पतितं दृष्टवन्तः ।

फलालैन कम्बल उपहार में आच्छादित ।

हस्ते एकं टिप्पणं कृत्वा, विदाई विदाई

। मया च कथितं यत् एतत् कथं पठितम्।

 

“बिदाय मम मित्राणि ।

कथं मया भवद्भ्यः सर्वेभ्यः आराधना कृता ।

सर्वेषु कालेषु भवन्तः मां गायितुं ददति स्म ।

सर्वे नमस्काराः विदाः च ।

अहं धन्यः अस्मि यत् कस्यचित् पिता, न कस्यचित् पुत्रः, न कस्यचित् प्रेमी इति प्रस्थानम् ।

अहं च अधुना एव समयं परीक्षितवान् । 

अतः।

ते तस्य कृते तत्र श्मशानस्य मध्ये विशालं मृदु च परितः वृक्षाणाम् अपेक्षया ऊर्ध्वतरं प्रतिमा निर्मितवन्तः।

“अस्माकं मित्रम्” इति अभिलेखितं न च अन्यत् किमपि।