ते तस्य कृते तत्र श्मशानस्य मध्ये विशालं मृदु च परितः वृक्षाणाम् अपेक्षया ऊर्ध्वतरं प्रतिमा निर्मितवन्तः।
अभिलेखितम् – “अस्माकं मित्रम्” अन्यत् च न किञ्चन ।
केषाञ्चन सः नगरं मत्तं आलस्यं मध्याह्नपर्यन्तं सिक्तं च आसीत् ।
एकः लम्बरिंग् बफूनः यः जीवने कदापि ऋजुरेखां न गतः।
तथापि सौम्यः दयालुः सः अस्मिन् श्रान्ते लघुनगरे प्रेम वर्षितवान्।
अधिकांशस्य कृते सः वीथिस्य मुख्यं वा स्थापनं वा आसीत् ।
कोणेषु बद्धः अस्मान् सर्वान् अभिवादयन् गच्छन्।
कदापि न उत्पीडयति, केवलं सर्वदा गुलाबी “नमस्कार”।
गोलगण्डानि चक्षुषी च नेत्राणि तस्य हस्ताक्षरं स्मितं – शान्तं टिप्पणी।
एकदा मया तं घोरं शीतं मसौदां प्रविशन् मधुशालाद्वारेषु डुलन्तं गानं श्रुतम् ।
वीथिस्थस्य पुरुषस्य मया न श्रुता वाणी – शक्तिशालिनी, स्तब्धा, दुःखी च ।
पुरुषाः सर्वे मौनम् उपविष्टाः रुदन्तः च आसन्।
सः कोणे हस्ते घड़ीं गृहीत्वा प्रतीक्षते स्म यत् षड्वादनस्य रेलयानं भ्रमति स्म ।
ततः सः कुम्भकारपर्वतम् आरुह्य जिनस्य पुटं गृहीत्वा रेलयानस्य उड्डयनं गृह्णाति स्म तथा वीटीवादनं करोति स्म ।
अवतीर्य आकांक्षागीतं गायन् एकः निर्भीकः पुरुषः – यः कदापि न गतः।
अन्तिमवारं मया तं दृष्टं सः काष्ठस्य एकः खण्डः आसीत् ।
कृशं च चीरेषु तरति। अद्यापि कोणे सङ्लग्नः महता प्रसन्नेन विस्मितः ।
अधुना चलन् मन्दतरं लम्बनं, भ्रमन् ।
तस्य च नेत्रैः अहं ज्ञातुं शक्नोमि स्म, सः दुःखितः आसीत्।
प्रातःकाले ते तं उद्यानपीठे पतितं दृष्टवन्तः ।
फलालैन कम्बल उपहार में आच्छादित ।
हस्ते एकं टिप्पणं कृत्वा, विदाई विदाई
। मया च कथितं यत् एतत् कथं पठितम्।
“बिदाय मम मित्राणि ।
कथं मया भवद्भ्यः सर्वेभ्यः आराधना कृता ।
सर्वेषु कालेषु भवन्तः मां गायितुं ददति स्म ।
सर्वे नमस्काराः विदाः च ।
अहं धन्यः अस्मि यत् कस्यचित् पिता, न कस्यचित् पुत्रः, न कस्यचित् प्रेमी इति प्रस्थानम् ।
अहं च अधुना एव समयं परीक्षितवान् ।
अतः।
ते तस्य कृते तत्र श्मशानस्य मध्ये विशालं मृदु च परितः वृक्षाणाम् अपेक्षया ऊर्ध्वतरं प्रतिमा निर्मितवन्तः।
“अस्माकं मित्रम्” इति अभिलेखितं न च अन्यत् किमपि।
